Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ!
Απόσπασμα από το βιβλίο '' Να σου πω μια ιστορία'' του Χορχέ Μπουκάι
...Μιλούσαμε για την ανάγκη να κερδίσεις την αναγνώριση και την εκτίμηση των άλλων.Ο Χορχέ μου είχε εξηγήσει την θεωρία του Μάσλοου για τις αυξανόμενες ανάγκες.
Όλοι χρειαζόμαστε τον σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων ώστε να οικοδομήσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Εκείνη την εποχή, εγώ παραπονιόμουν ότι δεν είχα την ειλικρινή αποδοχή των γονιών μου, δεν με επέλεγαν για σύντροφο οι φίλοι μου, δεν απολάμβανα την αναγνώριση στην δουλειά μου.
"Υπάρχει μία παλιά ιστορία" είπε ο χοντρός ενώ μου έδινε το μάτε να το ετοιμάσω εγώ,"για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού. Το πρόβλημα σου μου θυμίζει το δικό του."
"Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο σημαντικός που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε δεν αξίζω τίποτα, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;"
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει,του είπε:
"Πόσο λυπάμαι αγόρι μου.Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..." και ύστερα από μία παύση συνέχισε: " Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημα μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω."
"Ε... μετά χαράς, δάσκαλε" είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μία φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
"Ωραία" συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: " Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς γι'αυτό. Και με κανέναν τρόπο μην δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς."
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε για αυτό.
Όταν το παιδί έλεγε "ένα χρυσό φλουρί" άλλοι γελούσαν, άλλοι του γυρνούσαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μην δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στον δρόμο του στην αγορά - και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα -, παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσο ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημα του. Έτσι,θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και την βοήθεια του δασκάλου.
Μπήκε μέσα στην κάμαρη.
" Δάσκαλε" είπε, " λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού."
" Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό,νεαρέ μου φίλε" απάντησε χαμογελαστός ο δάσκαλος. "Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι."
Ο νεαρός καβάλησε κι έφυγε πάλι.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού,το κοίταξε με φακό,το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί :
"Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου,ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του."
"Πενήντα οχτώ χρυσά;" φώναξε το παιδί.
"Ναι." απάντησε ο κοσμηματοπώλης. "Βέβαια, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον..."
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
"Κάθισε" του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. "Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν αυτό,πρέπει να σε εκτιμήσει ένα αληθινά ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ και εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία ;"
Και με αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού.
...Μιλούσαμε για την ανάγκη να κερδίσεις την αναγνώριση και την εκτίμηση των άλλων.Ο Χορχέ μου είχε εξηγήσει την θεωρία του Μάσλοου για τις αυξανόμενες ανάγκες.
Όλοι χρειαζόμαστε τον σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων ώστε να οικοδομήσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Εκείνη την εποχή, εγώ παραπονιόμουν ότι δεν είχα την ειλικρινή αποδοχή των γονιών μου, δεν με επέλεγαν για σύντροφο οι φίλοι μου, δεν απολάμβανα την αναγνώριση στην δουλειά μου.
"Υπάρχει μία παλιά ιστορία" είπε ο χοντρός ενώ μου έδινε το μάτε να το ετοιμάσω εγώ,"για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού. Το πρόβλημα σου μου θυμίζει το δικό του."
"Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο σημαντικός που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε δεν αξίζω τίποτα, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;"
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει,του είπε:
"Πόσο λυπάμαι αγόρι μου.Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..." και ύστερα από μία παύση συνέχισε: " Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημα μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω."
"Ε... μετά χαράς, δάσκαλε" είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μία φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
"Ωραία" συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: " Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς γι'αυτό. Και με κανέναν τρόπο μην δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς."
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε για αυτό.
Όταν το παιδί έλεγε "ένα χρυσό φλουρί" άλλοι γελούσαν, άλλοι του γυρνούσαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μην δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στον δρόμο του στην αγορά - και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα -, παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσο ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημα του. Έτσι,θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και την βοήθεια του δασκάλου.
Μπήκε μέσα στην κάμαρη.
" Δάσκαλε" είπε, " λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού."
" Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό,νεαρέ μου φίλε" απάντησε χαμογελαστός ο δάσκαλος. "Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι."
Ο νεαρός καβάλησε κι έφυγε πάλι.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού,το κοίταξε με φακό,το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί :
"Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου,ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του."
"Πενήντα οχτώ χρυσά;" φώναξε το παιδί.
"Ναι." απάντησε ο κοσμηματοπώλης. "Βέβαια, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον..."
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
"Κάθισε" του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. "Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν αυτό,πρέπει να σε εκτιμήσει ένα αληθινά ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ και εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία ;"
Και με αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού.
Μία ιστορία που σε κάνει να αναλογιστείς πόσο τελικά αξίζεις και πόσο χαλιέσαι για ασήμαντα πράγματα. Το βασικότερο είναι να εκτιμάς και να σέβεσαι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Να μπορείς να διακρίνεις τις καταστάσεις και να μην τις κάνεις περίπλοκες.
